Spel van de week 12 November 2013 -- Willem jan Maas

De waarheid omtrent het geval van het gemiste klaverslam

Ga je aan tafel zitten, schuiven Geert van Dort en Thijs Veugen aan. Een beetje laat, maar dat was niet heel vreemd, want uit je ooghoek had je gezien dat ze de vorige ronde tegen Kees S. speelden, en zoals we allemaal weten wil Kees nog wel eens de tijd uit het oog verliezen (of zoiets). Het openingssaldo van de mannen is "Nou, deze tafel wordt minder spectaculair dan de vorige!", waarop uw razende reporter onmiddellijk aankondigde de resultaten wel eens te zullen bekijken. Alles voor een interessant spel van de week, toch?

Eerst dacht ik het zal spel 1 wel wezen, want daar haalden ze (T&G) 6SA gedubbeld met een overslag. Na een schoppenuitkomst moet je hiervoor toch echt V dubbel achter vinden, anders ga je een enorm pak af. Dure grap, swingt toch al gauw een impje of 32. Je hebt het niet van mij, maar er gaan avonden voorbij dat je dat niet haalt.

Maar nee, later kwam nog spel 5. Weer 12 IMPS voor T&V omdat NZ 2 down gingen in 6. Tegen ons gingen ze 1 down in dit contract zodat wij dezelfde 12 IMPS konden bijkrijten. Er was één paar wat 6 contract haalden (natuurlijk Egbert en Bas, en je denkt nog wat een mazzelaars toch weer), maar verder waren er alleen manches to noteren.

Het is ook wel een beetje sneu dat de klavers 4-0 zitten, en er loopt verder geen kleur, maar verder is het niet zo'n boeiend spel, toch?

Dat valt nog te bezien!

Waarom? Nou ja, terwijl (bijna) alle slambieders down gingen is het toch echt 7 aan trek. Confused? You won't be, after this episode of "double dummy play for everyone".

Spel 15	Noord
Z/NZ	A10985
	A96
	9
	HVB4
HV3		B7642
H8743		10
107543		HV6
		9752
	VB52
	AB82
	A10863

7 aan trek hè? Ja hoor, kijk maar. Laten we zeggen dat west uitkomt met Ruiten (niet dat een andere uitkomst iets gescheeld had), voor de 9 de Vrouw en de Aas. Je troeft een ruitje (voor de flexibiliteit met de B, hoge troeven zat), en je probeert H en #$%!!!? de troeven 4-0. No problem, want je speelt nu een klavertje uit dummy en je pakt zo goedkoop mogelijk. Je troeft een ruitje (hierdoor wordt de B hoog, maar daarom is het ook 7), gaat met een schoppenintroever terug naar de hand en haalt de troeven. De hartensnit maakt het karwei af, en omdat de 10 valt heb je maar liefst 3 hartenslagen. Leuk spel dat bridge. Dertien slagen van boven en toch down in slam.

OK, ik heb een beetje naar het resultaat toegeluld, het is namelijk essentieel om de eerste ruiten hoog te troeven, iets wat je niet altijd zult doen. Maar ook zonder die manoeuvre maak je altijd nog 6, dus foei! als je down gaat.

Tegen ons hadden Mieneke en Rosalind een soort misverstand en kwamen in 6. Dat soort misverstanden wil ik ook wel, dit terzijde, maar helaas voor hun, en gelukkig voor ons, ging dat down. Daar gaat het echter niet om, maar wel om iets wat mij opviel. Dat was dat Rosalind onmiddellijk na het spel haar excuses aanbood, omdat ze blijkbaar van mening was dat zij het niet goed gedaan had. Dit oogt prettig en attent, maar volgens een van de iconen van het bridge (Bob Hamman) moet je dit absoluut niet doen. In zijn uiterst lezenswaardige autobiografie (At the table), is er maar één manier om hierop te reageren, en dat is niet reageren. Bob zegt dat de enige manier om punten terug te verdienen is naar het volgende spel gaan en daar weer al je aandacht aan te besteden. Dit kan alleen door op geen enkele manier je aandacht bij iets anders te hebben, dus ook niet bij excuses.

Ik vind dat erg moeilijk, ik weet ook niet of ik het ooit ga redden, maar ben het wel met hem eens.

Voor de lange winteravonden nog een andere tip, Bob zijn jarenlange partner (Bobby Wolff) heeft ook een autobiografie geschreven (The lone Wolff). Deze is ook zeer leesbaar, maar omdat Wolff naast een wereldspeler ook een bobo van enorme statuur was (voorzitter WBF, voorzitter ACBL, etc.), geeft dit boek meer inzicht in hoe het bij het bestuur van dat soort organisaties toegaat. Een soort Privé van het bridge als het ware.